Κάθε μπουκιά και ένα συναίσθημα

‘‘Το σώμα παχαίνει όταν πεινάει η ψυχή’’

Αυτή η πραγματικότητα επικρατεί σε ανθρώπους που έμαθαν να καταπιέζουν τα συναισθήματα τους και να τα καταπίνουν όπως τις μπουκιές τους.

Πως όμως οδηγήθηκες στη συνήθεια να τρως όταν δεν μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματα σου;

Μπορείς να προλάβεις το παιδί σου να  μην γίνει ένας ‘πεινασμένος’ ενήλικας;

Αγαπημένοι μου γονείς, καταλαβαίνω το άγχος σας για ένα υγιές μεγάλωμα του παιδιού σας, γεμάτο από αγάπη, φροντίδα και προστασία. Πιστεύετε ότι μέρος της φροντίδας του παιδιού είναι να τρώει καλά ‘για να μεγαλώσει’. Να τρώει όλη την ποσότητα του πιάτου που πιστεύετε εσείς ότι θα χορτάσει, ότι η τελευταία μπουκιά είναι η δύναμη του και ότι αν δεν φάει όλο του το φαγητό θα σας στενοχωρήσει. Σκεφτείτε πιο μακροπρόθεσμα τις συνέπειες των εντολών σας απέναντι στα παιδιά σε σχέση με την ποσότητα του φαγητού και τον τρόπο που τους μαθαίνετε να τρώνε.

Θέλετε να φάει και την τελευταία μπουκιά φαγητού γιατί είναι η δύναμη του ή γιατί είναι ‘κακό’ να την πετάξετε. Ωστόσο εκείνο δε θέλει να την φάει γιατί έχει χορτάσει και προσπαθεί να σας το δείξει με τον τρόπο που εκείνο ξέρει να το δείχνει. Με αυτό τον τρόπο του καταπατάτε τα όρια χωρίς να το καταλαβαίνετε και του περνάτε το μήνυμα ότι πρέπει να φάει ακόμα και ας έχει χορτάσει.

Δεν θα γίνει πιο γερό αν καταναλώσει φαγητό που δεν του αρέσει, ενώ εσείς προσπαθείτε να το  μεταπείσετε με μια αγαπημένη του λιχουδιά ως αντάλλαγμα. Ούτε πιο υγιές όταν τρώει φαγητό μπροστά σε μια οθόνη χωρίς να καταλαβαίνει καν τι τρώει και τι γεύση του αφήνει. Ικανοποιήστε, που τα καταφέρνετε εκείνη την ώρα, αλλά δεν έχετε ασχοληθεί με το αύριο του ενήλικου πλέον παιδιού σας.

Και ως ενήλικας πλέον δεν μπορεί να καταλάβει ότι έχει χορτάσει και τρώει ότι βρει μπροστά του έως την τελευταία μπουκιά.

Και επειδή αισθάνεται ότι κάτι έχει καταφέρει μες στην ημέρα επιβραβεύει τον εαυτό του με φαγητό συνήθως ‘βρώμικο’ ή και με γλυκά.

Τρώει γιατί καταπιέζεται μη μπορώντας να  εκφράσει τα συναισθήματα του καταπίνοντας τα όπως τις μπουκιές του.

Και όλα αυτά δημιουργήθηκαν από την παιδική του ηλικία γιατί για το καλό του τότε έπρεπε να φάει οπωσδήποτε αυτές τις παραπάνω θερμίδες, αλλά για το καλό του τώρα πρέπει να μην φάει.

Γι αυτό ας μάθουμε να κουβεντιάζουμε με τα παιδιά μας, να κάνουμε συμφωνίες από την αρχή χωρίς εξαπάτηση, ωστόσο γεμάτοι από υπομονή, ηρεμία και μεθόδους που ταιριάζουν σε εκείνα από τη δική τους οπτική γωνία, ώστε να καλλιεργήσουμε ενήλικες που θα τρώνε ενσυνείδητα χωρίς να ασχολούνται με το βάρος τους.

#Κάθε μπουκιά και ένα συναίσθημα